MADAMA TOBBA

LEIÐARVÍSIR
Í ÁSTAMÁLUM

II.
FYRIR UNGAR STÚLKUR

REYKJAVÍK
BÓKAFÉLAGIÐ NÝJA
1922

FÉLAGSPRENTSMIÐJAN

Hvað er það, sem gerir konur yndislegar í augum karlmanna?

Eg er sannfærð um, að engin sú kona er til og hefir aldrei verið til, sem eigi hefir lagt fyrir sjálfa sig þessu líka spurningu einhvern tíma á æfinni, og þá helst meðan æskan og fegurðin voru í blóma sínum; þegar lífið brosti við og vonirnar voru sem bjartastar og himinháu skýjaborgirnar enn ófallnar, þá hefir þessi spurning komið fram í hugum allra kvenna og hver hefir reynt að svara henni eftir bestu vitund--með framkomu sinni.

Það er tilgangur minn með þessum bæklingi, að reyna að benda ungum og gömlum kynsystrum mínum á ýmislegt það, er verða mætti þeim til leiðbeiningar í umgengni og samlífi við karlmenn, og einkum hvernig þær eiga að hegða sér og haga til þess að verða yndislegar í þeirra augum.

Vitanlega verður þessi tilraun mín afar ófullkomin, enda eigi á hvers manns valdi að rita stóra bók um þessi efni, en á það er einnig að líta, að verðmæti bóka fer eigi eftir blaðsíðufjölda og orðamergð þeirra, heldur eftir hinu, hvort bókin ber á borð fyrir þjóðina heilnæmar og siðbætandi kenningar, hvort heldur eru um landbúnað eða ástamál.

Að svo mæltu sný eg mér að efninu og bið þig að fylgjast með mér og veita þeim bendingum athygli, sem eg vil gefa þér, til þess að þú getir orðið yndisleg í augum karlmanna, einkum þó unnusta þíns eða eiginmanns.

Já, hvað er það, sem gerir konur yndislegar í augum karlmanna?

Það eru eigi fötin, hatturinn, skórnir eða fingurgullin. Og það er heldur eigi fegurðin ein. Gyðju-fríð kona getur verið svo köld á svipinn--svo albrynjuð stærilæti og stolti--að fegurð hennar hrífur engan karlmann.

Það sem gerir konuna yndislegasta í augum karlmanna er blíða hennar og yndisþokki, háttprýði hennar í allri framkomu, bros hennar, augnatillit og málrómur, fótatak og allar hreyfingar, ást hennar og næmur skilningur á öllu því göfgasta í tilverunni, fórnfýsi hennar og sjálfsafneitun, sem glöggast kemur fram hjá mæðrum við börn þeirra. Alt þetta myndar einskonar geislabaug, er sumar konur bera svo sýnilega með sér og hefir göfgandi en um leið töfra-mikil áhrif á karlmennina, vermir hjörtu þeirra og opnar þeim nýja heima og nýtt útsýni yfir lönd ástarinnar.

Sumar konur virðast fæddar með þeirri hamingju að vera pilta-gull, en eigi eru þær að fremur meiri mannkostum búnar en hinar, enda eru þess mörg dæmi, að bestu kvenkostirnir sitja auðum höndum á akri ástarinnar og fá eigi að hafst--af ýmsum ástæðum.

Röddin.

Rödd þín og orðaval á mikinn þátt í því, hvort þú ert yndisleg í augum karlmanna eða ekki. Þess vegna er þér áríðandi að temja vel rödd þína og vanda vel orðbragð þitt. Mild og hljómfögur rödd, samfara ástríkum og fallegum orðum, bræðir klaka hinnar köldustu sálar. Temdu þér mildan og blíðan málróm, en því fegurri sem málrómurinn er, því vandaðra verður orðbragð þitt að vera. Falleg rödd og ljót orð eiga ekki saman.

Mér finst ástæða til að vara þig sérstaklega við orðskrípum eins og þessum: hvað hann sé „sætur“, „pen“, „lekker“; þetta eða hitt sé „vemmilegt“, „kedelegt“, „svart“, „brogað“; hvað „fríseringin sé óklæðileg“; hvað þ essi kjóll sé „himneskur“ og að hrópa „almáttugur“ í annari hverri setningu.

Augun.

Hið þögla mál augnanna er öllum elskendum dýrmætara en nokkur orð og í einu augnatilliti getur falist meira en orð fá lýst, hvort sem það er ást, hatur eða fyrirlitning.

Það er oft hægt að kynnast manni betur á einu augnabliki, með því að líta í augu hans, heldur en með langri samveru.

Í augunum speglast sálin og ef augnaráðið er kæruleysislegt og flöktandi, má ganga að því vísu, að það óstöðuglyndi eigi sér rætur í sál mannsins.

Sama gildir auðvitað um konur.

Þú skalt varast að nota augu þín mikið til þess að hafa áhrif á þá, sem þú þekkir eigi. Augna-daður er ljótt og ósiðsemis-einkenni.

Líttu altaf djarflega og með hreinskilni í augu annara og vertu eigi feimin né undirleit, því að þú hefir engu að bera kinnroða fyrir, ef þú kemur fram með siðprýði.

Á götum úti skalt þú líta djarflega framan í karlmenn en þú mátt eigi brosa framan í þá (ef þú þekkir þá eigi) né líta um öxl til að horfa á eftir þeim.

Brosið

er eigi ver til þess fallið að túlka tilfinningar hjartans heldur en augnaráðið, og einlægt bros er jafnan áhrifamikið og getur svalað þystri sál og fullnægt þrá hennar.

Það er hægt að brosa á ýmsa vegu: lymskulega, glettnislega, biturlega, kuldalega og blíðlega. Af því sérðu, að brosið er þeirri konu „voldugt vopn í hendi“, sem með það kann að fara, og er undir mörgum kringumstæðum lykill að hjarta karlmannsins.--En það er eins með brosið og augnaráðið, að of mikið má af því gera að brosa, og síbrosandi kona er þreytandi.

Þú mátt heldur ekki brosa eða hlæja að öllu, alvarlegu jafnt sem skemtilegu, og eigi máttu brosa framan í hvern mann, sem verður á vegi þínum, og umfram alt forðast hið reykvíkska veiðibros , sem algengt er á vorum dögum.

Handtakið

hefir mikla þýðingu og getur borið mikinn ávöxt. Því er haldið fram, að manninn megi mikið þekkja af handtaki hans. Sumir taka svo laust í hönd þess, sem þeir heilsa eða kveðja, að líkast er sem þeir séu hræddir við að snerta hana. Slíkt handtak ber ekki vott um, að mikill innileikur sé að baki. Ef þú vilt láta karlmann finna ylinn frá hjarta þínu, þá skaltu þrýsta hönd hans hlýlega og til þess að gera handtakið enn áhrifameira, líta í augu hans um leið. Engum manni getur dulist ylurinn, sem liggur að baki því handtaki, og það hlýtur að hafa áhrif, ef maðurinn getur annars orðið fyrir áhrifum frá þér. Og flestir munu hugsa með sjálfum sér síðar: Mörgu hefi eg gleymt af því, sem á milli okkar fór, þegar við vorum saman, en aldrei gleymi eg þó handtaki hennar.

Göngulagið

er einnig vert að vanda, þvi að það er hörmulega ljótt að sjá fríðar konur hafa ljótt göngulag: bognar í baki, hoknar í knjáliðum, þramma áfram áhyggjufullar--á skökkum og skældum stígvélum,--eins og allar skuldir höfuðstaðarins hvíldu á herðum þeirra. Sumar tifa ótt og títt eins og vasaúr, aðrar róa fram og aftur (um herðarnar) eins og hlaupastelpa í rokk.

Þú skalt ganga stilt og rólega með jöfnum skrefum og samstiga þeim sem þú gengur með, en vingsaðu höndunum eigi mikið, því þú getur þá barið náunga þinn á götunni, ef fjölmennt er úti.

Að lita andlitið.

Það virðist færast í vöxt, að konur liti andlit sitt með ýmsu móti og æfinlega í þeim tilgangi að sýnast fallegri en þær eru í raun og veru.

En nú skal eg segja þér eitt: Andlit þitt er svo fallegt frá skaparans hendi--þó að þú sért óánægð með það--að þú getur eigi gert það fallegra með gervilitum („smínki“). Hann hefir engan skapað ljótan og áreiðanlega ekki ætlast til þess, að nein af dætrum hans færi að mála sig í framan.

Þú getur með mörgu móti varðveitt fegurð þína, en til "smínksins" máttu aldrei grípa.

Lauslætiskonan--sem er litljót--á að hafa einkarétt til að „smínka“ sig.

Þú skalt aftur á móti bera gott og litlaust „créme“ á andlit þitt og núa eða strjúka andlitsvöðvana um leið. Það heldur húðinni vel mjúkri og kemur í veg fyrir allar hrukkur, sem sett gætu skugga á fegurð þína.

--Þú mátt einnig nota lítið eitt af góðu andlitsdufti („púðri“), en það má ekki vera áberandi.

Ilmvötn.

Þá ættir altaf að nota ofurlítið af góðu ilmvatni í föt þín--minsta kosti sparifötin--en gæta þess, að gera það í hófi. „Hóf er best í hverjum hlut.“ Einnig er gott að bera góð ilmefni (hárvötn) í hárið við og við og núa því inn í hársvörðinn.

Hvorttveggja þetta hefir sín áhrif á karlmennina, því að þeim fellur það illa, að finna eldhúslykt eða fúkkalykt úr fötum þeirrar konu, sem þeir eru með á opinberum stað, t. d. í leikhúsi eða veitingahúsi.

Eg endurtek það, að þú verður mjög að gæta hófs í þessum efnum.

Þú skalt aldrei nota hárlit.

Klæðaburður og þrifnaður.

„Fötin skapa manninn,“ segir máltækið, en það er eigi sannmæli nema að hálfu leyti. Ræfillinn er alt af ræfill, hvernig sem hann er klæddur.

Til þess að geta orðið yndisleg í augum karlmanna, verður þú að vanda klæðnað þinn og þrifnað, þvi að óþrifin kona er andstygð siðaðra manna.

Þú mátt aldrei vera í óhreinum fötum, þegar þú ert eigi við óhreinlega vinnu.--Óhreinir morgunkjólar og svuntur eru hvimleiðir og það er óþrifnaður að snúa óhreinni svuntu við, og nota hana úthverfa.

Sama er að segja um öll önnur föt; þau eiga fyrst og fremst að vera hrein og órifin.--Að ganga í rifnum fötum, er hirðuleysiseinkenni.

Næsta krafa, sem karlmenn gera til fata þinna er sú, að þau fari vel; sé eigi of lítil né of stór, og pilsin eigi óþarflega stutt.

Það er óholt að nota þröng lífstykki.

Það er ákaflega óviðeigandi, að giftar konur klæðist mjög stuttum pilsum.

Þetta eru vægustu kröfurnar, sem gera verður til fata þinna. Hitt fer eftir efnum og ástæðum, úr hvaða efni fötin eru gerð. Gættu þess umfram alt að klæða þig eigi um efni fram. Það ber vott um mentunarleysi og litla mannkosti, þegar konur hugsa um það eitt, að klæðast fínum fötum--oft með mjög sterkum litum og áberandi útsaumi illa gerðu--og dingla aftan í tískunni, sem er breytileg eins og vindstaðan og sjaldnast sniðin eftir þörfum almennings.

Karlmenn eru yfirleitt eigi hégómagjarnir í klæðaburði og þeim finst það skuggi á yndisleik þínum ef þú ert mjög hégómleg í klæðaburði. „Pjöttuð“ kona verður heldur aldrei góð eiginkona og húsmóðir.

Þú skal eigi ganga á hælaháum stígvélum; þau skekkja og afskræma líkama þinn.

Reyndu að skekkja ekki stígvélin þín--hvorki út eða inn, því að hvorttveggja er ljótt. Ef þú notar lág stígvél, verður þú að gæta þess, að eigi séu göt á sokkahælunum--að minsta kosti ekki fyrir ofan stígvélin.

Berðu aldrei fánýta og einskisverða skrautgripi, hvorki hringi né nælur.

Í þessu sambandi er vert að benda þér á, að ungum stúlkum er mjög holt að stunda líkamsæfingar, leikfimi, sund, hjólreiðar, tennis o. s. frv. Við íþróttaæfingarnar verður líkaminn fegurri og styrkari, hreyfingarnar mýkri og augað gleggra. Því betur sem þú ferð með líkama þinn, því hæfari bústaður verður hann fyrir sálina. Kappkostaðu að hafa hreina sál í hraustum líkama.

Til þess að piltunum lítist vel á þig, verður þú um fram alt að vera þrifin .

Sú kona, sem hirðir illa hendur sínar og andlit, gengur í óhreinum fötum, með flókið og strýslegt hár, óhreinar og stórar neglur, kartneglur, vörtur, fílapensa og bólur--verður aldrei yndisleg í neins manns augum.

Eg áminni þig þess vegna um að vera hreinlát og hirðusöm.

Notaðu t. d. aldrei óhreina vasaklúta né hanska. Og gættu þess, að fingurgómarnir standi eigi fram úr hanska-þumlunum.

Baðaðu allan líkama þinn við og við og þvoðu hár þitt að minsta kosti einu sinni í mánuði. Greiddu hár þitt vel og fléttaðu það eigi fast; varastu skaðleg hármeðul og of heit báru-járn („krullu“-járn). Þvoðu hendur þínar þegar þörf gerist og láttu eigi óhreinindi safnast undir neglurnar. Stórar neglur eru eigi fallegar og skaltu klippa þær með beittum skærum (en eigi naga þær með tönnunum), og jafna síðan með naglaþjöl.

Þá máttu ekki gleyma tönnunum. Þær verður þú að hirða vel . Það er óholt að hafa skemdar tennur, og ljótt að sjá svört og brunnin tannbrot í munni fríðrar konu. Einnig fylgir andremma oft skemdum tönnum, og andramar konur er ekkert spaug að kyssa.

Ýmislegt um framkomu.

Á öllum samkomum og opinberum stöðum eiga konur að sýna einlæga kurteisi og forðast alla uppgerð og hégóma.

Þegar þú tekur þátt í samræðum, verður þú að gæta tungu þinnar vel, svo að eigi hrjóti þau orð af vörum þér, sem blett geta sett á mannorð þitt. Það er eigi kvenlegt að nota stór orð og ruddaleg orðatiltæki í viðurvist karlmanna. Þú mátt heldur ekki sýna frekju í orðum eða látbragði né halda fram þinni meiningu með ofstopa. Þú gefur með því í skyn, að þú ein hafir vit á hlutunum, en aðrir eigi.

Það er leiðinlegt að heyra konur guma af verkum sínum og mentun eða af því, að þessi eða hinn sé ástfanginn og elti sig á röndum.

Þær konur, sem eigi tala um annað en kjólasnið, skemtanir og stráka, eru hverjum karlmanni hvimleiðar.

Hallmæltu aldrei kynsystrum þínum í áheyrn karlmanna, og berðu engar slúðursögur manna á milli. Góðhjörtuð kona tekur æfinlega svari lítilmagnans.

Það er ljótt að gera gys að þeim, sem eitthvað er frábrugðinn fjöldanum. Þú veist eigi yfir hverju hann býr, það er máske harmur, og þá fellur honum það þungt, að verða að athlægi, og þú eykur harma hans.

„Svo er margt sinnið sem skinnið“, og sá eða sú, sem er þögull og fáskiftinn við fyrstu kynningu er oftast meiri mannkostum búinn en hinn, sem blaðrar og þvaðrar um alt milli himins og jarðar í áheyrn ókunnugra.

Vertu eigi forvitin og spurðu eigi um það, sem þig varðar ekki um.

Snertu eigi á öllum hlutum, þar sem þú kemur; það er óþarfi.

Þú mátt aldrei biðja karlmann að gefa þér sælgæti.

Þú ættir aldrei að fara á lakari danssamkomur, að minsta kosti eigi nema í fylgd með kunnugum karlmanni. Og á öllum danssamkomum skaltu gæta hæversku í hverju einu og eigi hlaupa eftir hverju ástleitnu auga né orði, sem að þér kann að beinast.

Það er afarljótt, þegar konur reykja og neyta áfengis í samkvæmum eða á veitingahúsum og það ættir þú aldrei að gera.

Það er eigi viðeigandi að kona fari ein síns liðs á skemtun, veitingahús eða kvikmyndahús, og það gera engar siðprúðar konur.

Gift kona ætti aldrei að fara í veitingahús eða skemtisamkomu að kvöldi dags með öðrum en eiginmanni sínum, skyldmenni eða venslamanni. Það er einnig óviðeigandi að gift kona sé á rápi á kvöldin um göturnar með hinum og þessum stelpum.

Það sæmir eigi konum að kaupa tóbak í búðum og áfengi getur engin kona verið þekt fyrir að kaupa.

Gjafir.

Þú átt aldrei að þiggja gjöf frá ókunnugum karlmanni, eða þeim, sem þér er lítið kunnugur, nema hann sé skyldur þér.--Að þiggja gjafir frá hinum og þessum karlmönnum, er konu eigi samboðið; með því gefur hún þeim um of „undir fótinn“.

Neitaðu eigi vinsamlegri gjöf þess manns, sem þér er nágunnugur og þú annt hugástum; gjöf hans er vottur um, að hann ann þér.

Ljósmyndir af þér átt þú eigi að gefa nema frændfólki og bestu vinum. Og eigi átt þú að þiggja ljósmyndir af þeim karlmönnum, sem þú þekkir lítið, nema skyldir þér séu.

Að hafa ástina að leiksoppi.

Lauslæti--í hvaða mynd sem er,--er illgresi í blómgarði ástarinnar. Það setur blett á mannorð þitt; ljótan blett, sem fín föt, ilmvötn og kvensilfur getur ekki hulið eða afmáð. Gæt þess því vandlega, að enginn fái höggstað á siðferði þínu, og lítill neisti í þessum sökum getur tendrað stórt bál, sem slúðurkerlingarnar kynda óspart.

Eg áminni þig alvarlega um að vera eigi lauslát, ef þú vilt verða hamingjusöm í lífinu og landi þínu og þjóð þinni til gagns og sóma.

Vertu vönd í vali vinstúlkna og segðu þeim eigi leyndarmál þín, nema þú sért viss um hollustu þeirra. Gaktu á snið við lauslátar konur og þær veitingakrár, þar sem drykkjuskapur og siðleysi er daglegt brauð. Á þeim stöðum hafa margar konur fengið á sig óorð og fyrirgert mannorði sínu--og glatað lífinu um leið.

Láttu eigi æfintýraþrá hrinda þér út í hringiðu „ástaræfintýranna“, því að margur hefir með skarðan hlut gengið frá þeim leik, og „borið þess sár um æfilöng ár, sem að eins var stundar hlátur.“

Ástin er fegursta og göfugasta tilfinningin sem í mönnunum býr og lög hennar ná jafnt til allra. Án ástar væri lífið lítils virði og tilveran köld á svipinn. Okkur er bannað að fara gálauslega með líf og heilsu; sama er segja um ástina.

Ef kona verður þess vör, að karlmaður, sem hún elskar eigi, sé ástfanginn af henni, og skýri hann henni frá því, þá ber henni að segja honum það hreinskilnislega, annaðhvort bréflega eða munnlega, að hún geti eigi endurgoldið ást hans. Þetta verður hún að gera með nærgætnislegum og kurteisum orðum.--Menn eiga ætíð að hlýða rödd hjarta síns; í þessu atriði, sem öðru, er það hið mikilvægasta, að vera heiðarlegur og hreinn fyrir samvisku sinni.

Margar stúlkur geta leikið sér að hjarta ungs ástfangins manns. Oft gera þær það i hugsunarleysi eða til þess að skemta sér við það, en venjulega ekki í illum tilgangi. En manninum fellur þetta þungt og þegar hann kemst að sannleikanum, getur táldrægnin leitt hann út á glapstigu, jafnvel til sjálfsmorðs eða annara glæpa.--Mundu það, unga stúlka, að hjartað er fínt líffæri.

En hvort sem þessi leikur með ástina er vísvitandi eða óafvitandi, mega stúlkur aldrei lenda í honum. Mundu það, að hatur getur komið í ástar stað.--Láttu eigi hégómagirni eða augnablikstilfinningar koma þér til þess að hafa þann mann að leiksoppi, sem elskar þig. Segðu hinum ástfangna manni sannleikann hreinskilnislega.

Og loks má bæta því við, að þessi leikur með ástina er eigi hollur fyrir mannorð þitt. Karlmaðurinn, sem þú hafðir að ginningarfífli, getur hefnt sín með því að tala illa um þig, og sá sem verður fyrir barðinu á almenningsrómnum, er eigi öfundsverður.

Vertu heiðarleg í ástamálum, þá mun samviska þín vera hrein.

Að velja maka.

Þegar þú ferð að svipast um eftir eiginmanni, verður þú að vera heilskygn. Glámskygni, þegar um val eiginmanns er að ræða, getur orðið þér dýrkeypt, og þú iðrast þess alla æfi síðan.

Við skulum nú athuga, hvers þú þarft að gæta, um val eiginmanns.

Þú mátt eigi fara eingöngu eftir fríðleikanum. Þótt þér finnist þessi eða hinn „sætur“ og „yndæll“ og þótt hann sé fínn og fagurmáll, með harðan hatt, gljáskó og gull-gleraugu, þá máttu eigi vegna þess játa bónorði hans. Öll hans mærð og mælgi getur verið eins og sápubóla--ekkert nema litskrúðið. Þú verður að fara eftir tilfinningum hjarta þíns--ástinni--og engan annan mátt þú velja þér fyrir eiginmann en þann, sem þú elskar. Þú mátt eigi gangast fyrir auðæfum eða embættum, og það er barnaskapur, þegar stúlkur vilja eigi giftast nema „upp fyrir sig“, sem svo er kallað. Ef þú giftist „upp fyrir þig“, tekur maðurinn „niður fyrir sig“, og það getur orðið sambúð ykkar að fótakefli.

Veldu þér eigin mann úr þínum flokki, reglusaman mann, sem hefir vit og vilja á að bjarga sér; ábyggilegan og geðprúðan mann, sem eigi er eitt í dag og annað á morgun, eða þýtur upp á nef sér út af smáatriðum daglega lífsins.--Láttu fríðleikann liggja milli hluta, en mannkosti mannsins og sameiginlega ást ykkar beggja um það, hvern þú velur þér fyrir eiginmann.

Það er rétt að drepa á það um leið, hvernig þú átt að umgangast unnusta þinn.

Þú skalt gera þér far um að kynnast hans veiku hliðum og styrkja hann; vera sannur vinur hans og ráðgjafi og vernda hann eftir mætti. Gleddu hann með smágjöfum, ef þú getur, t. d. með blómum, ef hann er fyrir þau. Þreyttu hann eigi með hégómlegri afbrýðissemi, en leitastu við að auka ást hans og virðingu fyrir þér, og sýndu honum traust i hvívetna.

Oft sést trúlofað fólk kveðjast á kvöldin hér og hvar í portum og skúmaskotum í kringum húsin. Það á ekki að eiga sér stað. Fólk tekur eftir því og finst það grunsamt og slúðursögur komast á kreik. Það er engin minkun fyrir trúlofað fólk að kveðjast með kossi við húsdyrnar. Það er miklu kurteisara en pukur að húsabaki.

Hvenær mega konur ganga í hjónaband?

Giftingaraldur kvenna er með lögum ákveðinn, en eg vil benda þér á, að aldurinn er ekki aðalatriðið, heldur hitt, að ungu hjónin hafi eitthvað fyrir sig að leggja til að bíta og brenna, þvi að sagt er, að ástin flýi oft fátæktina og baslið.

Gaktu því eigi í hjónaband fyr en unnusti þinn hefir komist að stöðu með lífvænlegum tekjum og aflað þess fjár til bússtofnunarinnar, sem þið þurfið til þess að geta byrjað búskapinn skuldlaus.

Góð eiginkona.

Þegar þú giftist, tekst þú á hendur stærstu og ábyrgðarmestu stöðuna í þjóðfélaginu, því að vissulega verður það eigi með rökum hrakið, að meira er undir því komið fyrir þjóðina, að konur og mæður séu verki sínu vaxnar, heldur en þó að labbakútur slæðist í eitt og eitt embætti. Honum má víkja og setja annan hæfari mann í staðinn, en gifta konu er eigi hægt að „setja af“, þó að hún reynist liðléttingur í hjónabandinu.

Það er æfinlega miklu fremur konan, sem heimilið skapar, en maðurinn; hennar andi ríkir þar og hennar svip ber það og í hennar hlutverk fellur það að halda uppi aga og reglu innan vébanda heimilisins.--Á fleyi heimilisins heldur konan um stjórnvölinn, en maðurinn er ræðarinn.

En hvernig má konan leysa þetta mikla hlutverk af hendi, svo að í lagi sé? spyrð þú.

Með því að vera heimilisrækin, geðgóð, stjórnsöm, þolinmóð, þrifin, réttsýn, sparsöm, starfssöm, gestrisin, vingjarnleg við heimilisfólkið og ástúðleg við manninn sinn.

Með þvi að koma fram blátt áfram án alls yfirlætis eða geðþótta, með trygglyndi, með sanngirni í kröfum sínum af öðrum, með því að vera heil og ákveðin í skoðunum, með því að vera laus við alla hleypidóma og slúðursögur og með því að vera ekki afbrýðissöm.

Það verður mörgum hjónaböndum til óhamingju, að konan er hrædd um manninn sinn. Og þegar hann finnur, að hún vantreystir honum, þá er skollinn laus!

Góð kona tekur þátt í störfum manns síns og fjasar eigi sýknt og heilagt um það, hve mikið hún hafi að gera og hversu þetta eða hitt sé erfitt. Þegar hann kemur heim frá vinnunni, byrjar hún eigi á að segja honum, að nú hafi krakkarnir brotið „rósótta bollann“ eða týnt gaffli eða hníf, né að grauturinn hafi brunnið við, vegna þess, að potturinn, sem hann hafi „skaffað“ henni, sé „svoddan óræsti“,--heldur snæðir hún með honum fyrst og kemst eftir, hvernig á honum liggi. Síðan ber hún upp fyrir honum sín vandamál og leitar ráða hans.

Góð kona hættir eigi að „halda sér til“ fyrir manninum sínum rétt eftir brúðkaupið, heldur klæðist hún jafn vel og áður. Öllum eiginmönnum er ánægja að því, að sjá konu sína vel búna.

Elskaðu manninn þinn og vertu vinur hans og ráðgjafi, þá munt þú verða hamingjusöm í hjónabandinu.

Skósmiðurinn: Hér eru stígvél úr egta kálfskinni fyrir að eins 50 krónur.

Kaupandinn: Hm, hm! Þá held eg að ódýrara verði að kaupa kálfinn.

Ingimundur gamli.

Leiðarvísir í ástamálum.

I.
KARLMENN.

Fæst hjá Arinbirni, Ársæli og Guðm.
Gamalíelssyni.

Ómissandi bók fyrir alla karlmenn.

Maðurinn: Eg ætla að skreppa snöggvast út í Café Iðnó. Ef eg verð eigi kominn heim kl 10....

Konan: Vertu bara rólegur! Þú ert kominn heim. (Hún aflokar).

Frúin (við eldhússtúlkuna): Eg sá að þú kystir mjólkurpóstinn áðan. Það er best að eg taki sjálf við mjólkinni framvegis.

María: Það er ekki til neins fyrir frúna. Hann hefir lofað að kyssa enga aðra en mig.

ANGELA

er langskemtilegasta skáldsagan
sem til er á íslensku.

Fæst hjá öllum bóksölum.

Gísli: Varstu ekki hálffeiminn, þegar þú byrjaðir bónorðið við konuna þína.

Páll: Jú, dálítið. En það gekk samt ágætlega. Eg sagði ekkert og hún sagði ekkert og svo spanst það svona orð af orði, þangað til það var úttalað.