In Dzji-Pon-Koeé, 5 waar een eew’ge brand

Van heilig bloemvuur naar de Zon vervlied,

Waar men in parasol en in chrysanth

’t Beeld van het Licht alom vervuldigd ziet,

Kleurt alle maanden bloemtooj, daar dit land

Haar trouw steeds niwe stuifmeel-wirook bied

En de kalender word in kunstenaars hand

Door kleur en dicht daar tot één bloemenlied.

Nu zi ’k de Muze als een moesmé 6 mij

Twaalf wajers als fana kojomi 7 reiken

Met bloej van kunst, di naar den tijd er tiert,

Moog z’allen zo’n omfleurde verzen-rij

’t Geplooj van wajers, twaalf in tal, ontstrijken,

Die ’t Niwe Jaar met Niwe Kunst doorsiert.

Als zanger, di voor liefste’s woning beid,

Het rechterbeen spitst vóór, de linkerhand

Omslankt den samisen, 9 de rechter spant

Toontonkeling van een lied, dat hem geleid,

En schouwt wat wajertaal ze’m tegenspreid:

Of zij d’afhoegi 10 achter ’t kapsel plant

Als aureool en vleiziek naar één kant,

’t Gelaat en ’t zwart getoet der haren glijd,

Of dat de zangstroom, die zijn monde-wel

Als wirook uitstijgt, welke opwaarts duft,

Als wolk van geur verjaagd word, weggepuft.

Zoo lees ik, Muze, uit uw wajerspel

Of ge’ u afkeurend heenwend van mijn kunst,

Dan wel di toewuift met gebaar van gunst.

Nu trippen één voor één mijn Verzen aan,

Beheerst door samisen- en koto-klank, 11

Een drom van geisha’s, 12 met een wuft gewank

Der haarvracht, waarheen sporten spelden staan

En als tot steunsel schuins de oogen gaan.

Ze schuifelen zoetjes: er vlied goudgesprank

Van reigers om ’t blauw zij gewaad, wijl rank

Ze’ aan één hand over ’t kapsel wajers slaan,

Dan weer wijd-arms in d’enge obi 13 hangen

Aan rijen of d’afhoegi voor ’t gezicht

Als uit een mom met donkere iris lonken.

Zo zi ’k mijn Verzen in figuren slangen,

Wier zwaaj en dans juist naar de maat verzwicht

En zwirig in gespitsten kleedval flonken.

En opgesrikt uit ewen-ouden waan

Door ’t vuur, dat altijd nader, wisser vlaagt,

Zien de Chinezen ladders heffen, slaan

Met haken in de muren, ider draagt

Gebukte krijgers, di zich wild ruim baan

Met kolven, sabels zwajen; waar men ’t waagt

Hen nog met houwen, steken te weerstaan,

Tot over ’t fort hun Zon steeds hoger daagt.

En wi hen smekend geen erbarmen vind,

Word neergebeukt of met een knal geveld

En ’t lood haalt in wi nog te vluchten tracht,

Tot over de gevall’nen ’t Monster wind,

Alsof het di nog in zijn klauwen knelt

Tot prooj voor ’t overwonnen Rijk der Nacht.

Langs nachtblauw als met kruitgewolk bezwaard

Spicht mast en ra op kruiserforten aan,

Wier rompen in lichtgrijze pantsers staan

Dik van de kiel, tot waar de wacht rond staart

In ’t hoogst balkon. En van hun bruggen klaart—

Wijl uit de pijpen dreigend vlammen slaan

En roetrook poeft—aan elke flank een spaan

Van booglicht, dat hel-ernstig hunne vaart

Ombreed.—Een knal!… En drimaal zinkt en stijgt

’t Blank dundoek, waar de Zonbal scherp in bloed,

Als vreemde vlaggenvlucht het want doorrijd

Van d’Europese vloot, di hen omtijgt

En met geboenk, ver donderend, wedergroet:

’t Modern Japan als Grote Mogendheid.

Gegroet, cobors 18 met groene koepelronden,

Di tempels soms van ’t Toekomst-Land mij leken

En dan m’een plechtig Zondags-bong’len zonden,

Met drang van koorgezang mijn ziel doorstreken.

’k Wil met den stouten waan der Slaven breken,

Di Ruslands wereldheerschappij verkondden,

Want reeds zi ’k in mijn vlucht naar verder streken

Ook den Mongool een mateloos Rijk zich gronden.

’t Is me of daar troostend de pagoden-torens

Hun luifels voor geknechte volken breiden,

Moed schenken door ’t opspitsen hunner horens

Al wi ook dáár een niwen dag verbeiden

En reeds hun schellen met de randen schouwen

Naar d’Aarde in aller Volkeren morgen-blauwen.

In China, Birma, Tonkin, al di landen,

Wier vlaggen eerst verlamd in luchtrust hingen,

Maar di sinds kort vooruitgangsvlagen spanden,

Zal snel nu vrij hun kleur en beeld uitslingen:

Heet Cochin-China’s geel, omzwart van tanden,

Blank Siams Olifant uit wemelingen

Van rood en uit di tint met blauwe randen,

Cambodja’s Tempel en uit geel aan zwingen,

Korea’s Tijger. 19 —Zo voor Frankrijks kleuren,

De Duitse en Moscovitise Adelaren,

De Union Jack 20 nog ’t Gele Ras moet zwichten,

’t Zal Dai-Nippón 21 zich tot modelstaat keuren,

Zijn volken om de blanke Zonvaan scharen,

En ze’ als hun aller Oriflamme lichten.

Gelijk uit dennen, dreigend opgericht

Aan roerloos meer in Nippons stille lucht,

Als reeds de maanboog, zich bepeinzend, licht,

Een zwarte vlinder vliddert,—geen gerucht

Ontwuift zijn rouw—en op een bloemkroon zwicht,

Helwit en smoorstil haar den dood toezucht,

—Dra welkt ze, sleept langs d’oever als ontwricht,

Wen d’onheilsbode spoorloos is gevlucht—

Zo stort, wanneer de zon zijn wajering stralen

Saamsmalt, een Stoomkoorts, rosse, bleke vrouw,

Zwartwikig uit de donkere bossen aan

En doemt pagoden, burchten, di nog pralen

Als roem van feodale wereldbouw

Met dreiggebaar ook ginder te vergaan.

In Glori-Ewen voor den Groten Vloed,

Rees steil het kokos-wuivend vasteland: 24

Atlantis, waar zich nu de kabel spoed

Door zee en slechts wat scheeps-stoom langs den rand

Van d’Oceaan-Bol wimpt. Als aan zijn strand

De keizer stond, dan stormde een schimmelstoet

Van golven aan, gemend door meermans hand

En boog de halzen willig hem te voet.

Naar Yucatan, 25 naar de Sahara-Zee,

Naar zijn Etrurise koloniën, 26 On’s 27 westkust

Ruisten zijn draken en stijf wikend week

’t Spaan-zwajen van zijn barken, di gedwee

De waterbisons trokken naar zijn lust,

Al naar zijn septer hun een baan voor streek.

En op der Hoofdstad hoogste tempeldak,

Waar men den Zonne-Adelaar hulde bracht,

Als hij des morgens zegenend van zijn strak

Gespannen zwingen licht afvlaagde, placht

Men vuur tot sein te branden. Dan ontstak

’t Van fort tot fort een weer-sein, dat bij nacht

Zo orders schoot door ’t Rijk en op dat vlak

Een toorts van wijsheid scheen der sterrenwacht.

En wi tot lering van een vreemden stam

Atlantis’ priesters opzocht, scheen di vlam

Als bliksem flitsend over d’Oceaan

Alom zo’n licht van weten op te slaan,

Waar ’t wichelaars-oog verrukt der sterrental

Omkringde als dorre prairiën regenval. 34

Wee!—Schemering, zwoelte zonk.—De lucht werd gal

Van wolkgedreig—Voor plotse stormjacht boog

Der palmen hals als beulsprooj voor den val

Van ’t zwaard, aan hozen op spiralend toog

Bezweept van bliksems, steigerend tot den hal

Des hemels de Sahara-Zee en vloog

Zijn kom uit, water stapelend, wal op wal,

’t Ontzet Atlantis overwelvend, hoog

En honderd-muilig.—Wee! De Zee verslond

Op heuvels ’t laatste mensen-kluwen, ’t zwond

In wiling, elke angstkreet werd gesmoord

Door donders. ’t Was der goden val. Wee!—Voort

Joeg bliksem en sikloon en golfgedrang.—

Plasregen raasde veertig etmaal lang.

’t Was om di Zee, 35 dat Edens vier-stroom stuwde,

Waar rozig lotus en flamingo gloejden,

Uit bladerheuvelen palmen-vederen sproejden,

Oranje-waduwen zwoele wind doorvluwden,

In d’overkapte nest-kring wevers 36 tjuwden,

De olifant door ’t woud een weg zich snoejde,

Schaapskudden blanke’ amandelen ondervloejden,

En heller Zon den Mens door ’t loof toe gluwde,

Sinds hem de Slang, (het Water), wijsheid leerde

Tot landbouw, met den tand (der spâ) liet snijden

In d’Appel, 37 di d’Almoeder, (d’Aarde), ’m bood

Doch sinds dien Vloed was ’t Teb, 38 di hier regeerde,

Er dorheid, hitte, stank en stilte spreide

’t Met een rond wentelend zwaard 39 van vlammen sloot.

En als een vloot, di in een mist verschimt,

Waast groen, door roerloos kristallijn omglampt,

Atlantis’ Hoofdstad. Op haar pleinen glimt

’t Zeesterren-firmament en flauw-blauw lampt

Er boog aan boog van kwallen. Spichtig klimt

De kreeft er trappen op; veelarmig klampt

Zich d’inktvis om een zuil en dreigend grimt

De muil van haje’ uit hoeken, waar bekamd

Met stelen, bruin, olijfgroen, knol aan knol

Op algenstengels zwelt. Door ’t golfgegrol,

In noodweer rekt soms uit een wigelkuil

Van baren als van spooksels angstgehuil,

Maar zont het zeeveld, dan wit wikend spreid

En zaajt de meew er slechts: Vergetelheid.

Als Rijk van Mythe in ’t breed, uitwajerend Licht,

Waarvan de goudvis de hoogrode gloed

Tot in het diepst van donkere wateren schicht,

Zoo prachtte Oud-Japan:—’t Golft van den voet

Des blanken Foedzji-Yama 40 overspicht

Van ewig pijnboom-groen zijn heuvelvloed

Naar zee. Gelijk een vloot bloem-jonken ligt

Het pralend door den Oceaan omspoed.

’t Is of elk dakscherm, dat ten hemel langt

Er vloed van zon-stofgoud en bloesems vangt,

Geen god of boeddha, die in tempels woont,

Di niet op heil’ge kelk: de Lotus troont

En ’t impeerjaal blazoen van ’t Zonne-Land

Siert, heraldiek verstijfd, de Bloem Chrysanth.

O Land, dat, zo gewolk uw Zon betrekt

Beschaduwd als in siësta slingt, gedekt

Door halo-bleke stralen, wijd en zijd

Als uit een hemel-parasol gespreid,

Ge lijkt, als uwe foedzji franje’s breid

Eén bloemgrot, waarvan teer-blauw druipsteen glijd,

En als de sneew nog langs de takken rekt

Dan wit en roodt pruimbloesem, di er gekt

Bij ’s Winters aftocht. Hier spicht zonder groen,

Het tulpgeboomte’ 42 om menig pavieljoen,

Waar ’t rose als bruigoms stoet, blank voor de bruid

In tchaya’s 43 menig minnend paar omsluit,

Dat vlinderlicht in bloemen-sferen leeft,

Op wajer-zwier chrysant-gezon doorzweeft.

En ’s avonds tussen meen’ge kamerwand

Kilwit gelijk de parelblanke Maan,

Als hij vol, ouwelplat, in ’t blauw zijn rand

Scherpt, vlamt om ’t doodstil zwart of hoogrood staan

Van ’t teeblad-meer, om den chibatsi-brand 44

Gekelk van lotuskoele, lichte blaân

Van teer porselein, waar kleiner meer in spant,

Van tcha 45 en waaruit prikkelend geuren gaan

Naar moesmé’s in ’t spits uitgesneden kleed,

Dat kartelend als gebloemt de vloer bebreed,

Dan rozebloost deurlat-geruit en muur

Van lampions, bemorsd met rood, als vloejt

In huis aan huis weerschijn van ’t lotus-vuur,

Dat zacht en vroom voor ’t beeld van Boeddha gloejt.

Daar leefde’ in een paleis staande’ uit een gracht

Vol lotusbloemen—braak rondom de rand—

Met witten toren, violet bevlagd,

D’aloudste Dynasti van heel ’t Vierkant 46

Der Aarde: Dzjimmoe-Tenno’s trots geslacht

En blank straalde in de wimpeling de Chrysanth 47

Van den Mi Kado, 48 di in fabelpracht

Van zaal aan zaal, hel-rijk met wand aan wand

Van goudlak, leefde’, onzichtbaar als een god.

Eén wajerflap van toorn en ’t was gebod

Tot hara-kiri, 49 maar heil wi het hoofd

Ter aard boog als er gunst mee werd beloofd,

Van hem als van astraal-licht 50 afglans ving,

Slechts zelde’ aanschouwd in heil’gen hemelkring.

Zoals na d’eerste donder plots de lucht

Stof, mensen, bladeren van de wegen vaagt—

Nu plutteren druppels tot, versneld, gerucht,

Razen van regen aanvaart—zo, gejaagd,

Nam ’t volk voor naderend hoefgeglop de vlucht,

Als van den mantelzwier der wacht omvlaagd

De Kogo 51 aantoog, elk voor ’t hoofd beducht.

Want sterven moest de onderdaan, di ’t waagd’

Eén blik te heffen naar den palankijn

Van goud, waar achter violet gordijn

Ze’ in ’t wit—met zwarte draken overkringd,—

Door ebben aureool van ’t haar omringd, 52

School, mysties gloejend ’t adelaarsgezicht 53

Als door den gloed der keizersvlag omlicht.

Nog staat als ster, di—langsaam neergedaald—

Voor voetstuk zich tot lotusbloem vergrote 54

In tempels, waar zijn stengel neerspiraalt

En heft—de blote borst van ’t kleed omvloten—

De Boetsoe, 55 wiens gelaat Nirwana 56 straalt.

’t Schijnt, zo zijn oogen zalig staan gesloten—

Of ’t wimperpaar van Licht toch word doorschoten,

Hij als in droom zijn goddelik Woord herhaalt

Met breed gebaar. Nog steeds bij ’t gongen-gonzen

Stroomt ’t volk door torii’s 57 in de tempels, knielt

Het hoofd ter aard’ door handgebrei geschoord

Of smeekt de handen stijf op met de bonzen 58

En mompelt beden als door srik bezield

Of ’t donderen van het Rad der Karma 59 hoort.

Nog blijft in Miya’s 61 steeds de Spigel stralen

En flonkt er Bergkristal, Banier en Zwaard,

Waar witte priesterstoet in tempelzalen

D’erinnering aan de Kami’s 62 vroom bewaart,

Di er op handgeklap van ’t Volk neerdalen

En door gebed de heldenkracht weergaart

Der Vaderen, wier geschim er om blijft dwalen

En door hun macht zijn ziel van licht doorklaart,

Zo ’t veel verwierp van wat de ouden dachten,

’t Wil de’ ogen toch in effen spanning richten

Op de simbolen, di den voorzaat lichtten

Om schoner, reiner dan de voorgeslachten

Van wat als zonde, duister drukte ontdaan,

Een niwe wereld-orde in te gaan.

Maar zoals eens de Waterdraken kwamen

En met hun muil de ruiters overbogen,

Die onder hunnen Adelaar-standaard samen

Met wilden oorlogskreet hun tegen vlogen,

Doch met hun klauw ze wisten te omvamen

En met hun rossen, steigerend opgetogen,

Ter aarde draajde’, Atlantis stormend namen

Ondanks ’t vergeefs, maar toch heldhaftig pogen

Van ’t adelaars-ras, zo wi nog mocht geloven

Van ’t arendskroost den draken-stroom te dammen

Di in Cipango streek na streek doorstoven

Brand zajend met hun kam, gewiek van vlammen,

Word duizelend met één pantserboenk versmeten

Of in hun gruwb’ren greep vaneen gereten.

Gelijk de wateren d’Atlantiden velden,

Di fier nog tot verweer den vloed weerstonden,

En trappen op, terrassen over helden

Steeds elken top met enger kring omrondden,

Zo, sinds stoom-monsters Oud-Japan doorsnelden,

Was ’t, of het vuur opnieuw de meer-rotonde

Des Foedzji-Yama uitbrak, geizers welden

Uit idere plooj, alom de steden stonden

In krater-regen en vergeefs hun daken

De horens als om hulp ten hemel staken,

Waaruit legioenen van gewiekte draken

Gestaag verderf naar al hun glori braken,

Zelfs sampans, di ter vlucht hun snebben richtten

Met heel het Rijk in rook, vuurval doen zwichten. 63

Ik ben geen dichter, di zich voelt versmeten

Uit vreemde wereld, di hij rijzen ziet,

Haar herfstig-somb’ren aanblik wil vergeten

En in gedroom naar oude tijden vlied;

Wien ’t lijkt, alsof geen schakel uit den keten

Der Evoluutsi hem verbinding bied

Met Hede’ en Toekomst en di toch verbeten

Vloekt al wat d’Eew van ’t Eertijds leven liet.

Ik treur niet meer, wanneer ik aan de luchten

Den draf van adels-dronken ridderstoet

Of ’t plechtig aangegleden praalvertoon

Van Rome’s Kerk gestoord zi en vervluchten

Door walm van ’t uit fabriken hevelend roet

Als spuwde d’Aarde golpen somb’re hoon.

Noch, als niet meer heetrood uit een der kommen

Van Balkansneew—als yatagan gewet:—

De Halve Maan opdreigt, noodklokken bommen

Door ’t Donauland, de bergwacht, uitgezet,

Den Sultan staand in ’t zadel voor zijn drommen

Koráán en zwaard ziet heffen, hun trompet

De heem’l en aarde’ alom door brandkolommen

Eén hal—den Oorlogs-God van Mohammed

Wijdt tot moskee;—noch, wen dra één: de Slaven,

Nu scheuring Habsburgs, Osmans 64 Rijk bedreigt

En dan Czaar Peters Wil 65 ze voorwaarts dringt

Met woest Oera! den Bosforus 66 bedraven,

Zijn Adelaar langs d’Aja Sofia 67 stijgt

En Mekka’s heiligdom 68 tot puin verzinkt.

Geen japans masker zi ’k meer grijnzend grimmen,

Wit-borstelig wenkbrauw-boog en spitse baard,

Om puilende’ oogen koperkleurig glimmen,

Dat aan een hemel leeg van goden staart,

Waar sinds de Dertiende’ Eew een stadig klimmen

Van stemmen 70 ook door ’t Uiterst Oosten vaart

Di na ’t asketies, middeneews verschimmen

Verkonden, dat Nirwana blijft bewaard

Voor hen, di om hun ziel hun vlees niet schonden.

Want spoedig word daar hoger Schoon gevonden

Dan in ’t Feudale Rijk, waar—rond getogen—

De bonzen bedelden, waar daimiyo’s vlogen

Ter valkenjacht, waarvan—den val nabij

Als heel Oud-China—’k zonder treuren schei.

Mij drukt geen wee, nu ook de Half-Feudale

Bourgeois-Respublica verdwijnen moet,

Maar ’k eens haar Vlag als di der Federale

En reiner, heil’ger dan te voor’ begroet.

Zo Dreyfus tans voor bùrger-joden boet,

Waar Rome’s Clerus niet op kan verhalen,

Dat Isrel àlle Kerken waggelen doet:

’t Woord van Zola zal ’t Franse leger stalen,

’t Voert niet naar d’Elzas slechts de Tricolore,

Doch ook den Muur 71 langs, waar Jehoeda wacht

En klaagt en d’Ewen door naar vrijheid smacht,

Maar dra zal Gea 118 ’t als één Staat behoren,

Wen met bazuindrang, als herauten-stem

Frankrijks trompet rijst in Jeruzalem.

Ik treur niet bij de grote Wereld-Wejen,

Daar ’k vreugd in ’t zelf—mits schoon—te sterven stel,

Om een Atlantis, overzwalpt van zejen,

Daar ik van levenskracht me zelf niet tel

En vol van hoop, dat weer niew land zal brejen,

Dat langsaam steilend uit het golvenspel

Met groen zich overhuift, ook nu moskejen,

Pagoden, katedralen samen donderen,

Als bliksem het elektries licht de wondere

Verrijzenis velt der oude heil’ge Steden,

Waar vrome pelgrims Ewen henen sreden,

Want uit Parijs—niew Sentrum—rijst als Baken

Reeds d’Eiffel, di héél d’Aard-Bol zal om waken.

De wind des Tijds verwaajt de litaniën

Van hen, di half deez’ Maatschappij begrepen,

Maar voor een Wereld van Demokraatsiën

—En half voor di der Bourgeoizi benepen—

Weer staarden naar de vroegere Hierarchiën

En met hun oude glori bleven dwepen,

Zo, soms door valse Wetenschap geslepen

Of dwaas, de wrakke Kerken, Monarchiën

Steun schonken.—

Steun schonken.— Tans gelijk in een der oren

Van een reusachtig, eenzaam Boeddha-Beeld

Een vogel, als om dit te wekken, kweelt,

Wil ik dit wereldschuw geslacht, verloren,

Verdroomd in monnikschap mijn stem toedringen

En ’t van de Aarde en zoete Zonne zingen.

Ook ik wil d’oude Metropolen prijzen

Maar meer de jong’ren, waar het velo-zwiren

Den weerschijn overijlt der licht-paleizen:

Hotels, café’s, waarin dwerg-palmen tiren

Als van stads-zwoelte, waar de treinen grijzen

Van stof langs stage zwaaj van hun kwartiren

Als ewig jagend rad, of di ze’ ontgiren,

Terwijl de telegraaf met dalen, rijzen

Hijgt, zwoegend door hun stoom.—

Hijgt, zwoegend door hun stoom.— Doch niet met schempen

Zal ik de stem van mijn gevoelens dempen,

Di klagend luid of fluisterend toch verkonden,

Wat in di Sentra niet werd weergevonden

Van feodale praal uit vroeger Leven,

Di hun de Niwe Era wéér zal geven.